BİR YAZI ÇARPAR BAZEN YÜZÜNE..  
     
       Bir yazı okudum az önce. Tesadüfen bulduğum ama aklımın bir köşesine yazdığım bir yazıydı.
Özet geçmek gerekirse ilk etapta eşinden boşanmayı isteyen bir adamın ağzından yazılan yazı evli bir erkek, eşi ve sevgilisi arasındaki vahim bir olayı anlatmış.
   
       Adam eşinden boşanmak istediğini söyler çünkü başkasına aşık olmuştur ve mutlu değildir. Bunu duyan eş sinirlenir öfkelenir ama sonradan iki şartla kabul edeceğini söyler. Birincisi bunu 1 ay boyunca çocuklarına söylemeyecekler ve ikincisi de bu süre boyunca her sabah yatak odasından kapıya kadar adam kadını kucağında götürecekti. Adam kabul eder. Yeter ki boşansın.. Adamın sevgilisi de mutlu sona ulaşacağı için bu aptalca isteği kabul eder ve bir ay başlar.

       Adam eşini her kucağına aldığında farklı şeyler hatırlar. Evlendikleri ilk günü, verdiği sözleri, eşinin kokusunu, eşinin saçındaki beyaz telleri ve hissettiği güveni. Adam vazgeçer boşanmaktan çünkü aslında eşini sevdiğini ama birbirlerini ihmal etmekten bu gerçeği göz ardı ettiklerini farkeder. Sevgiliye açıklar bunu ve koşarak eşinin yanına gider elinde bir demet çiçekle. Ama eşinin cansız bedeniyle karşılaşır eve gidince.

        İşin aslı adamın bildiği gibi değildir aslında. Kadın kanser hastasıdır ve bununla üzülecek olan oğlunun bir de babasını ''eşini terkeden biri'' olarak hatırlamaması için eşini oğlunu ve hatta belki de kendini oyalamıştır.
Bana kalırsa belki de cezaların en büyüğünü veriyor eşine ömrü boyunca vicdan azabı yaşatarak ona. Her zaman o son bir ayda belki de yaşayamadıklarını hatırlayacak. Oğluna baktığında ne kadar kötü bir babaya ve ne kadar iyi bir anneye sahip olduğu gerçeği vurulacak yüzüne.

       İlk kez belki de senden yada benden bahsetmedim sevgili sevgili. Üçüncü kişiden de bahsetmedim. Ama ihmal diyordu yazıda. Günlük koşturmaca yüzünden çoğu zaman yaptığımız şey bu. O yüzden dokundu belki bu yazı bilemiyorum.

       Ya da kaybetme korkusu yüzünden cız etti içim. Senin olmadığın bir güne nasıl uyanılır hayal bile etmem.. Uzakta ol çok uzakta; hiç gelme yada gelmeyeyim ama sen orada ol. Aklım seninle nasılsa doluyor. Şu an olduğun gibi dokunulmaz bir biçimde orada dur..
 
       Ömrüm boyunca...


Not: Merak edenlere yazının orjinal halini de ekliyorum.
http://www.bizimkocaeli.com/yasam-eki/59029-evliler-de-okusun-bekarlar-da.html

24

       Altı üstü 24 işte değil mi?? Yaş olabilir, saat olabilir, fiyat olabilir, olabilir de olabilir işte. Ama öyle değil. Öyle olmuyor bazen. O iki rakam ne manalar taşıyor olabilir. Bende olduğu gibi.

       2008 Şubatında başladı benim asıl hikayem. Soğuk bir kış günüydü diye başlamıyorum hikayeye. Çünkü sıradan değildi karşıma çıkışın. Tesadüf, şans, kaderin oyunu belki de. Facebooktan yıllardır görüşmediğim kuzenime mesaj atıyorum gayri ihtiyari. Beni hatırladın mı mesajıyla başlıyor tüm herşey. Birden hiç görüşmediğim kuzenimle konuşmaya başlıyoruz. Yakın zamandaki arkadaşımın doğum gününe davet ediyorum onu. Sen daha ortada bile yoksun ama. Doğum günü akşamı geliyor. Tek gelmekten çekindiği için de yanında sen varsın. Şubatın 2 si. Gelip sap sap oturuyorsun ne sohbete katılıyor ne de tek bir kelime. Ne okuduğunu soruyorum kısa ve net bir cevap alıyorum sonra tekrar sessizlik. O gün ne konuştuk ne kadar konuştuk hatırlamıyorum bile.

       Ne tesadüf ki 3 gün sonra da senin doğum günün vardı ve biz davet edildik. Sen tarafından olmasa da edildik işte. Çok keyifli zamanlardı ama o zamanlar. Hayatımın en eğlenceli günleriydi. Doğum günün sonrası eve geldiğim zamanı hatırlıyorum. Gecenin bir vakti internete girmiştim seninle sohbet edebilmek için tekrardan biraz daha. Sonra tekrar tekrar buluşmalar, görüşmeler..

       İlk kez o zaman kendimi birinin yanında bu kadar ben hissettim. Kendimi ilk kez bu kadar rahat ifade edebilmiştim.. 14 şubatı bile ''arkadaş'' ımla kutluyorum. Bu arada tabi her yanına gidiş gelişte Arkadaşım bana bu kız bence senden hoşlanıyor diye beni dolduruyor ve ben sana artık arkadaş gözüyle bakmamaya başlıyorum.

       14 şubat akşamı konuştuklarımızı halen daha hatırlıyorum. Kafam hiç de güzel değildi sözlerimin şu an arkasındayım ama belli etmemek için kafam güzeldi diye yırtıyorum itiraf ediyorum :) Keşke dedim.. Keşke yanımda olsaydın, İzmir' de olsaydın herşey kolay olurdu. Çünkü zora gelip seni kaybetmek istememiştim o zaman bile. Ertesi gün en kaçamak günümdü benim. Belki de pişmanlığım. Gideceğin günün öncesi konuşabilirdik seninle ki internette konuşurken öyle demiştim. Ama o gece hiç birşey konuşmadım seninle. Sen de benimle. Sadece tek bir resim var o geceden kalan bize. Olsun yanyanaydık beraberdik yine de.

       Telefonu mu bile kurnazlıkla almıştın hatırlıyorum. Yıllardır görüşmediğim ve yıllardır arkadaşın olan kuzenim güya sarhoş olmuştu ve ne yapacağını soruyordun. Kürrr. 1. Ben nereden bilebilirim. 2. Sen  yıllardır tanıyorsun nasıl bilmezsin :) İşte sen benden hoşlandın ilk. Hala daha itiraf etmesen de.

       Sen gittin. Ben de gittim. Sürpriz bu ya arkadaşım İzmir' e geliyordu güya alışveriş yapmaya. Sana söylediğimde de aklıma kurt düşürdün ve birden akşam otururken mesaj geldi aniden kalkıp aldı telefonu. Şaşırdım anlamadım ilk başta. 2. mesajda tam da telefonun yanındayken gelince kaptığım gibi mesajı okudum. Kuzenim ve En yakın arkadaşım beraberlermiş ve arkadaşım da bana söylemek için gelmiş yanıma ama kuzenim olduğu için söz konusu çekinmiş. :)

       Onları öğrenince bir bize baktım bir onlara. Ben ne kadar gereksiz şeylerle oyalarken bizi onlar gayet mutluydu. 23 ü gecesi başladım sana itiraflarıma biraz biraz. Senden gelen kilit mesajla da çözüldü sana olan düğümüm. Sen de çok nazlı birisin diyordun mesajda. Başka şekilde de olabilirdi belki bilemiyorum. Daha romantik daha duygusal bir şekilde ya da en azından yüz yüzeyken. Ama mesajda sana cevap olarak '' Ömür boyu benim nazımı çeker misin '' diye sordum.

       İşte böyle başladı benim ve senin artık BİZ olduğumuz hikaye. Bunu bugün yazmamın sebebi de bugün yine bir 24 günü olması. Benim tekrar doğumumun ay dönümü olması.

       Ha bu arada Kuzenim ve En yakın arkadaşım da şu an nişanlı ve evlilik hazırlığındalar. Hatta hazırlık bitti yaz sonu evleniyorlar.

       Darısı bizim başımıza :)

SEN GİDERKEN..

       Aslında hiç aklımda yoktu bunu yazmak ama hafta sonu konuştuklarımız anlattıklarımız bana hatırlattı bunu da yazmamınn gerekliliğini. İş bulup benim yanımdan ayrılışında sana bile anlatmadığım şeyleri anlatıyorum şu an. Erkeklik gururuma yediremeyip hiç anlatmadığım şeyleri. Yazmaya başlarken bile yüzümde garip bir gülümsemeyle doluyor yine gözlerim. Hayatımın en kara gecesiydi çünkü. Sensiz geçecek olan bilinmez süre ve sensiz ev..

       Tüm akşam kavga ettik çünkü ikimizde sinirimizi, sıkıntımızı, derdimizi dışarı vurup zayıf görünmek istemiyorduk. Başka sebeplerle hırçınlaştık. Aramızda hiç konusu olmayan bir sebebi büyüttük. Çünkü birbirimizden başka hırçınlaşacak kimsemiz yoktu. Evet sinirlenme sebebi yine bizdik ama ayrılmanın verdiği acıyı birbirimize itiraf edemedik tüm akşam.

       Yemek yerken sana söylediklerim o kadar manasızdı ki. Aslına şu an düşündüğümde belki de canını yakmak istemiştim ben de senin. Çünkü gidişinle sen benimkini çok fena yakmıştın..

       Sipsi yi bile sana verdim çünkü ona bakarkenki mutluluğunu görecektim bende kalsaydı.. İlki öldüğünde yaşadığın üzüntüyü yada.

       Öyle bir hal aldın ki sanki evin her köşesine sinmiştin. Silemedim izini hiçbir şekilde. Her köşede parçan vardı sanki. Issız adamdaki tırkılı sahne gibi oldum bir süre..

       Yemeği mi yedik yemek mi bizi bilemeden yürüdük eve sen içinden ağlarken ben içimden küfrediyordum herşeye. Kendime, sana, hayata, beni bekleyen yalnızlığa...

       Ama kavganın üstüne artistlik yapıp da anahtarını al bana bir daha lazım olmaz deyip anahtarı verişini unutamam.. Tabi ben ne yaptım bunun üzerine? Aldığım gibi anahtarı yeşillik alana fırlatıverdim ve sana onu arattırdım gece gece bulamasan da :)

       Sen bindin arabaya ben kapıdan girdim. Ama ilk kez o kapıdan girerken birşeyim eksikti. Kolum, ayağım, gözüm, ağzım, kalbim... Birşeyler eksikti. Sinirle girdim eve. Evdeki sessizlik ilk kez ürküttü beni. Çünkü yalnızdım artık.

       2 dakika sonra kapı çaldı. Gelen sendin. Geleceğini biliyordum aslında öyle gitmezdin çünkü eminim. Gel konuşucaz diyip çektin beni eve bir hışımla. Konuştuk. Bana su damacanası fırlattın ben de sen misin fırlatan diye üstüne gelince ha bir de kapıyı tekmeleyince aklın yine başına geldi. :)  Barıştık.

       Sanırım korku senin aklını yerine getiren yegane unsur. Yeni yeni anlıyorum bunu. Olayı böyle anlatınca çok şiddetli değil yada çok komik gelebilir. Ama hiç de komik olmuyorum ben o anlarda.

       Sonra aşağı indim seni yolcu etmeye. Her gidişinde olduğu gibi el sallarken yüzüm gülse de bunun tek sebebi ikimiz de üzgünken en azından arkanda beni bırakırken üzüldüğümü düşünme isteyişimden, buna daha da üzülme isteyişimden.

       Biliyordum ağlamak istiyordun ama sen de bunu bana göstermek istemiyordun benim gibi belki de. Gülümsemek istiyordun. Araba çıkarken garajdan sipsiye el sallattırıyordun bana. Yüzünde zoraki gülümseme, gözün dolu bir şekilde..

       Ve gittin.. Herşey bitti.. O eve girdiğim anda rüyada gibi hissettim, inanmak istemedim o an yalnızlığıma. İtiraf etmek gerekirse ilk kez erkek olduğumu unuttum o anda. İlk kez rahatlamak için belki de ağladım. Saatlerce aklıma her geldiğinde tekrardan lanet ettim yalnızlığıma.

       Şimdi neden her planımı erkene alıyorum anlıyor musun. Senle olan her plan için 1 gün bile 1 gündür. Neden ayrı, neden yalnız yaşayalım ki beraber her anını paylaşmak varken o anı...

       Sadece düşündüğüm tek şey askere gitmek.. Nasıl ayrı kalırız? Üstelik nasıl uzak kalırız ? En zoru da nasıl vedalaşırız ? Bu güne kadar senin önünde tek bir kere bile ağlamamış ben, bunu tekrar nasıl başarırım bilmiyorum..

       PLAN YAPIYORUM GELECEĞE DAİR..

       Sıkılıyorum YEKlikten. Eve gelip yalnız oturmaktan.. Erken uyuyayım diyorum sıkılmaktansa. Sabah olsun bir an evvel işe gideyim tekrar yorulayım. Yalnızlıktan kendime meşkaler arıyorum. Ses olsun istedim evde senin sesin olmasa da. Muhabbet kuşu aldım mesela. Senin sesin değil o. Dolduramaz sensizliğin sessizliğini biliyorum ama ses sestir işte. Yalnız oturmak istemedim evde. Gittim spora yazıldım mesela. Daha da yorulayım diye. Eve bir de rus hizmetçi almayı düşünüyorum. O da sarışın olur senin gibi ve yemek yapar temizlik yapar senin gibi..:) 

       Çok severek taşındığım evi bile sevmiyorum artık. Burası sen olmadıktan sonra yabancılaşıyor çünkü. Kimsem yok gibi hissediyorum çünkü kimsem de sensin herkesim de herşeyim de. 

       Bu yüzden düşünüyordum uzun zamandır ne yapabilirim diye. İlk adımı askerliği öne çekerek yaptım. Hiç yapmadığım şeyleri yapıyorum senin için sevgili sevgili. Geleceğe dair planlar yapıyorum.. İçine seni koyduğum planlar. Hayatıma seni koyduğum gibi.  Askerlikten önce ailemle konuşmayı planlıyorum ki gelince işim hazır olabilsin diye. Bir an önce TAM olalım diye. Askerden ocakta döneceğimi düşünsek; 3 ay nişana kadar yetebilecek bir zaman. Nisan ayı nişanlansak, nişanlım olsan artık; Ağustos- Eylül 2013 de de karım olursun.. Planlarım bunlar benim. Daha devamı var planlarımın da onları sonra paylaşırım artık. 

       Bugün romantik günümdeyim sevgili sevgili. Sana bunu söyledim bugün. Kafayı yedin herhalde dedin. Ama yesem de seninle yedim ben kafayı sevgili sevgili.. 

       Bu planlarımın birazından sana bahsettiğim vakit gözlerinin hemen dolduğunu biliyorum çünkü benim de aynı şekilde. Biliyoruz çünkü birbirimize ne kadar ihtiyacımız olduğunu.

       Düşündüm şu an nereden geldi bunlar aklıma da böyle bir plan yaptım diye. İşte sana ilham kaynağım sevgili sevgilim :

       Ha bu arada diyete ve spora başladım çünkü smokinim belli biliyorsun.. Görenler üff demeli bana:) 85 kilo olmam lazım düğüne kadar.. Unuttuysan al sana smokinimi de göstereyim. 

       Birde papyon bundan değil bağlamalı olacak tabiki..:

       Ya da bu:

KADIN DEDİĞİN...

          Kadın dediğin kindar olur. Bir hata yaparsın sakız gibi çeker, uzatır, esnetir, büyütür, ağlar, bağırır, küser. Daha da bir çok şey yapar ama aklıma gelmedi şimdi.  5 dakika içinde gelebilir ama çünkü şu an sevgili sevgilim telefonda kendi kendiyle kavga ediyor. Aslında benimle etmeye çalışıyor ama 1 hafta önceki konuyu tekrar açınca, üstüne üstlük konuştuğumuz hallettiğimiz konuyu açınca ben o kavgaya dahil olmak istemedim. O kendi kendine eder sonra sakinleşir.

           Kadın dediğin hayat enerjini soğurur. Telefonla ararsın yorgunsundur ama yine de sesini en sevimli şekle sokarsın neşeli bir şekilde konuşmaya başlarsın. Altında bir art niyet olduğunu düşünür neşenin de keyfinin de içine eder ne enerji bırakır ne istek.

           Kadın dediğin intikam peşindedir. Bir sefer bir şey yaşatırsın ona. Ona göre haksızsındır. Bunun bedelini sana ödetmek için elinden geleni yapar. Her fırsatta dikte eder kafana bunun karşılığında bende bunu yaparım diye. Yani aslında kadın dediğin karşılıksız hiçbir şey yapmaz. Yemek yapar şefkat bekler, temizlik yapar sevgi bekler, hoşgörü göstermez ama hoşgörü bekler.

           Kadın dediğin onsuz her anı burnundan getirir. Senin sosyal hayatın olamaz. Onsuz bir yere gidemez arkadaşlarınla buluşamazsın. Çünkü fırsatın varsa ona ayıracaksın her anını. Çişe gitmeyeceksin gerekirse o anı beraber yaşayabilmek için, altına yapacaksın. O derece. Ezkaza bir şey mi yaptın bir yere mi gittin. O zaman bittin işte. O dakikadan itibaren aldığın nefes bile burnundan gelir.

          Arkadaşımın düğününe gideceğim hafta sonu. İşten izin alamayacak biliyorum. Ve gelemeyeceğini bile bile çağırmam yalancı yalakalıklardan hoşlanmam çünkü. Bu sefer de üste çıkacak ya çağırsaymışım gelirmiş işten yarım gün izin alıp. Ama düşünmüyor izin alamadığı için çişe bile çıkamadığını çıktığı vakit azar yediğini :) Hee diyip geçiyorum işte. Ne yapayım ki.

          Kadın dediğin işine geldiği gibi konuşur. Aynı olay geçen yıllarda başkasının başına gelir ve ayıplarız, yereriz, eleştiririz. Sonra bizimki tıpatıp aynısını yapar. Ama haklı sebebi vardır mutlaka. Mesela;

          Kuzenim daha nişanlı değilken erkek arkadaşı yurt dışına gitti ve kuzenimi çağırmadı. Kuzenim de arada bir resmiyet yokken oğlanın annesine beni çağırmadı bile ki diye serzenişte bulundu. Benim sevgili sevgilim de vay efendim resmiyet yokken çağırmaması normalmiş, kuzenimin bunu istemesi bile abesmiş, hele ki annesine söylemesi yakışmamış, gitmek istemeye hakkı yokmuş diye söylenirken bizim bu malum arkadaş düğünü patlak verdi...:) Ve anneler gününde alışveriş için gelen sevgili sevgilim mecburen annemle sohbet etti. Bu arada düğün konusu açıldı ve benim sevgili sevgilim başkası hakkındaki yorumlarını unutup anneme ''Egemen beni çağırmadı '' diye serzenişte bulundu.  Az önce bu çelişkiyi aynen ona anlattığımda ama onlar gezmek için gidiyordu dedi. A benim geri zekalı sevgilim ben dünyayı kurtarmaya mı gidiyorum Afyona. :) Kadında mantık aramamak lazım gerçekten.

           Kadın dediğin ömür törpüsüdür. Az önce 50. seferdir '' ama sen bunu bunu yapmadın. Yaptıysan da yanlış zamanda yaptın diye mesaj atıyor. Aklına geldikçe de atacak.  Görüldüğü gibi onun gözünde haklı olmam imkansız. Çünkü yapmamışımdır yada yapsam bile yanlış zamanda yapmışımdır. :) Allah ona akıl fikir bana da peygamber sabrı versin. Amin.. :)

         Kadın dediğin mutlu olmaz. Eşsiz bir yetenekleri vardır onların. Hiçbir şeyden mutlu olmazlar onu zaten geçtim. Mutsuz olmak için sebep aramaya ihtiyaçları bile yoktur. Hava bulutludur mutsuz olur, gece horlarsın mutsuz olur, evde oturmaktan mutsuz olur, çalışmaktan mutsuz olur, dışarı çıkmaktan mutsuz olur, alışveriş yapar istediği olmaz mutsuz olur, alışveriş yaparken yürümekten yorulur mutsuz olur, mesajına 10 dakika geç cevap atarsın mutsuz olur, daha cevap yazamadan bir daha mesaj atarsın yine mutsuz olur, arkadaşınla oyun oynarsın mesaj atmazsın diye mutsuz olur, mesaj attığında da istediği tarzda mesaj atamadın diye mutsuz olur, işten 1 saat geç çıkarsın mutsuz olur, kendi bir saat geç çıkar zaten mutsuzdur, istediği saatten 10 dakika geç buluşursun mutsuz olur, hazırlanamaz kendi işi bitmez 10 dakika gecikir yine mutsuz olur.

        Ama Erkek dediğin; Onunla geçen her dakikanın anlamı olduğunu bilir ve bu bile yeter mutlu olmaya...

ANNELER VE SEN.. :)


1. Anneler gününü kutlamadım.. Çünkü..

         İlerleyen zamanlara bir şeyler kalsın istedim.. Özel olsun, anlamı olsun.. Hepsini şimdiden tüketmek istemedim. Zaten onca günümüz var kutlayacağımız. Doğum günün, doğum günün, ay dönümü, yıl dönümü, sevililer günü, yılbaşı ve hatta dünya kadınlar günü..

         Senin anneler gününü biz olduğumuzda, potansiyel anne olduğunda, evimizde kutlamak istiyorum. Bayramını kutlar gibi buluştuğumuz vakit kutlamayı değil. Sabah uyanınca kahvaltını hazırlayıp 2 kişilik evde masanın yanına koymak isterim hediyeni. Öyle kutlamak isterim anneler gününü. İşte bu yüzden odun ilan ettin beni yine sevgili sevgilim.


2. Annemle sohbetiniz hoşuma gidiyor.. Çünkü..

           Annem bana göre gıcık, kıl bir insandır. Klasik erkek annesi işte 2. kadın olmayı sindiremez.

           Amaa konu sen olunca akan sular duruyor anlam veremediğim şekilde. Seni sabah kahvesine bile çağıran kadın benim annem. İş bulduğunu duyunca çok sevinen kadın benim annem. Sabah sporundaki tüm arkadaşlarına senden bahseden kadın yine benim annem. Düğüne gidiyorum dediğimde sen de gidiyor musun diye soran kişi bile benim annem..

           Beni dün yemeğe götürdüğünde annem 2 sefer aradı ya peş peşe. Birincisinde sarmaları unutup unutmadığımı sordu. İkincisinde de ıslanıyoruz dedim diye şemsiyeni açsana kızı niye ıslatıyorsun diyen bir kişi artık o .

3. Annenle sohbet etmek hoşuma gidiyor.. Çünkü..

          Sana ait birinin beni sevdiğini düşünmek hoşuma gidiyor belki de. Sohbet edebilmek rahatça, seni şikayet edebilmek.. Aslında çok istiyorum bir gün annenle baş-başa oturup seni çekiştirmeyi. Kızını ona şikayet etmeyi. Nasihat verecek biri değil çünkü. Yerecek yada eleştirecek.. Gel kadeh tokuşturalım seninle de diyen  biri o. 2 yıl oldu tek bir cümle olarak o kaldı belki de benim aklımda.

        Dikkat etmezsin sen böyle şeylere gerçi ama annenin anneler gününü kutlarken, Vefanınkini kutlamadım haberin olsun. Sadece merhabayla yetindi..:)

          Bunun yanında dün otururken Vefa ve Annen ile '' Ben şimdi gevşek bırakırım ileride sıkacağım zaman sıkarım ipleri '' dedi. Ona da dikkat etmedim değil. İnceden ilk kez mesajı verdi belki de. Belki de daha önceden de veriyordu da ben anlamıyordum. O da olabilir :) Ama annedir yapar. Yapması da normal. Hele ki senin gibi her kavgayı, her tartışmayı anlatan birinin annesi için bu az bile. Başkası olsa verir ayarı eminim..

          Ayrıca annenin yanında telefondaki şikayetlerin konusun açılınca benim için ''Telefonu açmama gibi bir şansı mı var'' diyerek karizmamı sıfırladın. Kılıbık oldum çıktım ama sesimi çıkarmadım egonu bir kez olsun şişir diye haberin olsun. İlerde intikamımı alırım :)

       Özetle Anneler Günün Kutlu Olsun Sevgili Sevgilim..

       
İLK MAAŞ.. İLK YEMEK..


         Hayatımın en leziz balığını yedim dün akşam. Sevgili sevgilimin çalışıp kazandığı ilk maaşıyla bana ısmarladığı.

          Gündüz daha önce de yazdığım gibi bir alış-veriş seremonisi yaşadık. Pazar günü kalabalığı, ucuzluk, sıcak, çocuk ağlaması.. Hepsi vardı. Bu savaştan galip çıkmanın haklı gururunu yaşıyorum. Bu bir savaş çünkü sevgilimin deneme kabini sırasındaki hal ve tavırlarını gördükten sonra şüpheyle yaklaşıyorum ona artık. Teyzenin suratına kapıyı kapatırken; alışverişe giden nazik, kırılgan bir bayan değil tamamen saldırgan bir kaplan gibi görülüyordun sevgili sevgilim.

          Alışveriş sonrasında en mühim yemek davetini gerçekleştirdi bana. Denizin üzerinde gün batımı saatinde balıklarımızı yedik. Hemde 1 ay boyunca çalışıp hakettiği ilk maaşıyla. Bu benim için manen çok önemli bir şey. O para sevgili sevgilimin hakkıydı ve bunu benimle paylaşıyordu. Bu güne kadar ben de o da çok yemek ısmarlamışızdır tabiki ama benim ilk maaşımla aldığım onun için ne kadar önemli ise dün de benim için o kadar önemliydi.

         Tamam kazık yemiş olabilirsin. Ama çok teşekkür ediyorum sevgili sevgili..

KARAR VERİLDİ...AĞUSTOS 2012 YOLCULUK BAŞLASIN.

         Türkün aklı sıçarken gelir cümlesini doğrulayacak şekilde verdim gelecek kararımı:) Telefonda konuşurken birleşti parçalar ve birden mantıklı hale geldi.

         Yalnız kalmaktan o kadar sıkıldım ki bunun için tüm planlarımı önceye alabilirim. O derece yani. 6 ay aynı evde beraber olduktan sonra iş için ayrılınca şehirler (1 saat yol bile olsa arada) sıkıntı başladı. Eve geldiğimde sadece kapıyı açıp yüzünü göreyim diye anahtarım olmasına rağmen zili çalarım:) Eve gelince ilk onun yüzünü görmeliyim çünkü. Hoş geldin demeli bana.

         Aslında ilk bakışta kulağa hoş gelebilir bazılarının. Bekar evi, karışan yok, dır dır yok.......

        Ama öyle olmuyor işte eve geldiğimdeki o sesle başladı herşey. Eve giriyorum hoş geldin diyen yok. Onu geçtim nefes alan benden başka bir canlı yok kaplumbağalarım Hürrem le Süleyman'ın dışında.

        Neyse ilk darbeyi yiyorsun zaten ardından acı gerçekle yüzleşiyorum ''Evde yemek yok'' . O yorgunluğun üzerine  bir de mutfağa geçip yemekle cebelleşiyorsun. Bunu da hallettin diyelim yedin içtin şimdi de bulaşık zamanı:) Yok ilk anda yıkamazsan o bulaşıklar bölünerek çoğalıyorlar saat başı. 1 günün sonunda ufak bir dağ halini alıyor. Aslında övünülecek bir durum olabilir bu ''Küçük dağları ben yarattım'' diye..

         Hadi bunu da bir şekilde hallettik diyelim. Senin bıraktığın ev 1 hafta sonra tanınmaz hale geldi.. Meğer sen ne çok işe yarıyormuşsun sevgili sevgili:)

        Hepsini bir şekilde hallettim ama eve gelince yalnız oturup yalnız televizyon izlemeyi halledemedim işte. Yalnız uyumayı halledemedim sevgili. Cenin şeklinde uyuyuşunu ve poponla hafif hafif beni yataktan atışını özledim çünkü. Tek kişilik yatak bile bana kocaman geldi. Dolduramadım senin eksiğini orda. Başkalarıyla doldurmayı da hiç denemedim.  (Zaten deneyemezdim kocaman adın yazıyor.)

        Tekrar o anlara geri dönmek isteğim var aslında. Bunun için sanırım biraz fedakarlık yapmak gerek değil mi?

       Askere zaten gidecektim. E şantiye de bitiyor. Okul zaten yazın tatil. Daha niye bekleyeyim ki ben. Gideyim geleyim engel kalksın. Sonra nikahın imamını da kıyarız hükümetini de.

       Ha bir de şöyle birşey var. Seninle zaman geçirmeyi o kadar özledim ki yazın 1 ay erken de işten ayrılıp senin yanına geleceğim:) 2 yaz önceki gibi yine pikniğe gidip denize de gireriz:)

       Seninle çeşitli sebeplerden yapamadığımız, ertelediğimiz, iptal ettiğimiz o kadar çok şey var ki.. Hepsi tam olsun istiyorum. Hayatım tam olsun istiyorum.

       Sen ol istiyorum..

       

           MAKSAT SORUN YARATMAK OLSUN. BENCİL SEVGİLİ İŞBAŞINDA

          Bencil bir sevgiliniz varsa işiniz zor. Hele birde bencil olduğunu kabul etmeyip sizi bencillikle suçluyorsa.

          Az önce son kavgamızı ettik sevgilimle yine. Her zaman erkek dediğin varlık kadınların uşağı, şöförü değildir sevgili sevgilim. Eğer görüşmek istiyorsan sen de fedakarlık edeceksin gerek ailenden gerek uykundan gerekse vaktinden. 

          Geçen pazar görüşemedik onunla çünkü sabahtan öğlene kadar çalıştım öğlenden sonra da patronun ayarladığı yemeğe gittik işyerindeki herkesle. Neymiş benim cumartesi akşamdan onun yanına gidip pazar sabahı erkenden dönmem gerekliymiş.  Bu VARAN 1.

         Bu pazar taşınma durumum söz konusu. Gelememe ihtimalim düşünce aklına trip atmalara başlıyor. Sen gel yardıma dediğim zamansa ''Benim bir gün tatilim var onu da eşya taşıyarak geçiremem'' diyor. Bu VARAN 2. 

        Haftaya pazarda il dışındaki bir arkadaşımın düğünü var ve yaklaşık 10 erkek toplanıp cumartesiden çıkıp pazar dönmeyi planladık. '' O kadar öküz değilmiş çağırılmayı beklermiş''. Resmen kürr. Gerçekten yalan. Görüşememenin acısını nereden çıkarsam diye düşünmekten içi içini yiyor. Söylediğine göre cumartesi düğüne gidip gece dönüp ertesi gün onun yanına gidip 2 3 saat görüştükten sonra da İzmire dönmeliymişim. 

         O kadar öfkeliyim ki şu an anlatamam. Ertesi gün sabah 8 de işe ardından yemeğe gideceğimi bilen sevgili: sen akşam gelip ertesi gün dönmeye yorgunsun ama benden isteediğine  bir bakar mısın. Ben de hafta içi çalışıyorum ben de hafta sonu yorgun oluyorum bilmem farkında mısın. 

       Ben sen olsam :

       1. Çalıştığım hafta bir gün önceden akşama gelir beraber yemek yer vakit geçirir ertesi gün uyanır evime dönerim.

       2. Evi taşıyorsam eğer yardım amaçlı gelir görür özlem gideririm.

       3. Düğün için gideceğim dediğimde böyle aptalca bir teklifi etmezdim bile..

       İşte bu kadar bencil olduğun için sana öfkeliyim, sinirliyim.

       Ha bu arada düğün konusunda niye kızı da çağırmadın yazık denirse eğer. Kendisi cumartesi akşama kadar çalışıyor ve izin alma olasılığı bile yok. Zaten imkanı olsa bile yorgundur kendisi gelemez.

       Sesleniyorum sana sevgili sevgili sen bu ilişkinin beyni olduğunu düşündüğün sürece sana karşı tutumum farklı olacak. 5 yıldır hala daha ikimiz için birşeyler düşündüğümü, imkan olsa düşüneceğimi kabul edemediğin için bundan sonra ben her fedakarlıktan kaçıyorum. 

        İlk defa bu kadar sinirliyim belki ama hakkım yendiğini düşündüğüm an öfkelenirim herkes gibi. Kadın erkek farketmez ama siz kadınlar hep böylesiniz işte. Biz hiç birşey düşünemez sadece kendi hayatımızı yaşarız. Siz ise ilişkinin süper kahramanı kurtarıcısısınız. Kendinizi kandırmaya devam edin. 

YAYLALAR YAYLALAR..


           Askere gitmek için can atan erkek kaldı mı artık ülkede. Varsa da ben daha görmedim. Vatan borcu falan anlamam ben hayatımdan ülkemin çaldığı 5 6 aylık bir haraç. Sıkıysa verme ödetirler..

           Yaş oldu 25 ve çeşitli sebeplerle hala daha vatan borcunu ödemeyenlerdenim. Üniversite, master v.s. Bana bıraksalar gitmem de hayatımı 5 ay feda edip.. Aslında belki de senden uzaklaşmamak için ertelemişimdir sevgili sevgili. Master da bunun bahanesiydi.

           5 yıl boyunca 5 ay görüşmemezlik yaşanmadı hiç aramızda. Yaşansın istemeyişimden belki de ertelemem bu kadar hayatı.

            Öne almaya karar verdim şimdi askerliği.. Az önce 1 saat kadar belki de. Neden biliyor musun. Çünkü ait olmadığımı düşündüğüm bir yerde sadece özgürlük duygusu için biraz daha oyalanıp zaman kaybetmek istemiyorum. Çünkü senden uzaklaşacaksam bir an önce olsun bitsin istiyorum sevgili sevgilim.

           Kısa ve öz olsun bu sefer. Bizden hikayeler değil benden itiraf olsun bu seferki. Ona o kadar bağlıyım ki aslında. Onu nasıl bırkacağımı, nasıl 5 6 ay ayrı kalacağımı düşünüyorum. Bunun yanında tek başıma yeni bir 5 aylık yaşama nasıl alışacağımı düşünüyorum.

         Ha bir de ilave olarak.. Beni uğurlarken kesin ağlayıp odun imajımı yıkarım diye düünüyorum. Yoksa sadece bu yüzden mi istemiyorum gitmeyi  :)

        HEM ÇALIŞIP HEM ROMANTİK OLUNMUYOR ANLADIK:)


  İlk mezun olduğumda sevgili sevgilim henüz öğrenciydi. O zaman herşey mükemmeldi. Görüşmek istediğimiz her an görüşebilir tek bir an bile bu konu sorun olmazdı aramızda.. Bu durum benim işe girmemle son buldu diyebiliriz.:)
     
         Akşam 10 da gelen uyku, yorgun argın eve gelip ağzını açmaya bulunamayan derman sanırım tüm gün evde oturup sevgilisini bekleyen bayanlar için hiç de hoş olmasa gerek.

        İşte bizde de aynen böyle oldu. Ben okulu bitirip işe girdiğimde sevgilim henüz öğrenciydi. Onun okulu bittiğindeyse sancılı bir iş arama dönemi geçirdi (onu da bir dahakine anlatayım bari). Ben işteyim o evde, ben çalışıyorum o yemek yapıyor, ben yoruluyorum o ise sıkılıyor.. Şunu çok iyi anladım ki canı sıkılan bayandan daha tehlikeli hiç bir canlı yok kainatta. Bi insanın canı sıkıldığında kavga etme arzusu azar mı hiç:)

         Yine beraber olduğumuz bir gün sabah 5.30 da kalkıp işe gitmişim akşam da 9.00 gibi eve gelmişim. Yemek yedikten 2 saat sonra uyuya kaldığım koltukta O'nun sesiyle irkildim. Kendi kendine kavga ediyordu. Neden uyuyakalıyormuşum, hiç onunla ilgilenmiyormuşum, eve gelip yemek yiyip uyuyormuşum.

         Hak veriyorum tüm gün evde oturmak can sıkabilir, yorabilir bile insanı. Ama hiç çalışmamış kadın çalışan erkeğin halinden anlamaz anlayamaz. Birçok kez bencil diye yaftalanmış erkekler toplanalım da kadınlara bunu söyleyelim acaba ne tepki verecekler. Çünkü asıl bencil onlar. İlgi bekler, alaka bekler, sevgi bekler. Sen bunları verirsin daha çok bekler. Adet dönemindeyse sabır da bekler.:) Biz erkekler sadece işten gelince sessiz,sakin,huzurlu bir ortam bekleriz. Sevgili yanımızda olsun film izleyelim hatta yorgun düşüp yarısında uyuyalım isteriz huzurlu huzurlu. Ama yook. Uyumak yok çünkü sen bir robotsun uyuyamazsın. Sabah 8 de işe gideceksin, akşam geleceksin yemek yapmaya yardım edeceksin, hatta arada dışarı çıkaracaksın sevgili sevgilini, sonra romantik filmler izleyeceksin, sonra yatacaksın ama uyumayacaksın çünkü başbaşasın romantizm zamanıdır, sonra istersen uyuyabilirsin.

          Ben bir türlü bunların hepsine yetişemedim. Robotluk vazifemi yerine getiremedim. Hep birşeyler eksik kaldı bu anlarda. Ya yemeğe yardım edemedim, ya filmin yarısında uyudum, ya da romantik anlar aşamasında:)

         Şimdiki durumu merak edenlere özetleyeyim. O da çalışıyor artık. Üstelik farklı şehirde. Uzak değil aslında ama işten kaçılamayacağını öğrendi. İşten başını kaldıramayacağını da. Zırt pırt telefon görüşmeleri yapmak için vakit olmadığını da. Sabah erken uyanabilmek için erken uyumanın gerektiğini de.

        Ama sayın bayanlar için kavga biter mi?? Tabii ki bitmez. Yeni konular, yeni gündemler, yeni incir çekirdekleri beni bekler biliyorum.

KADIN MI ODUN YOKSA ERKEK Mİ? ASIL MESELE BU

          ''Erkek = Odun'' muş. Yok ya kabul etmiyorum. Kadın ruhundan anlamıyorsun diyorsunuz ya her fırsatta; peki siz erkek ruhundan anlıyor musunuz? Belki de ben romantizm yaşamak istemiyorum o an. Belki de sadece kafamı dinlemek istiyorum.

         Onun istedikleri ile benimkiler farklılaştığı anda odunlaşıveriyorum. Peki ya sen ne kadar odunsun sayın bayan?? Hiç bir doğumgünümde benim senin için düşündüğüm kadar düşündün mü ne hediye alacağını, ne sürprizlerle şaşırtacağını.

        Erkeklerin bir çoğu şaşırtmayı sever partnerini. Değişik şekillerde tabii ki :) Soruyorum hangi odun böyle bir hediyeyi düşünebilir.

          Ya da bunu:

        Ya da bunu:

         8 Mart Dünya Kadınlar Günü'nde bile hediye alan bir erkek (jest olsun mutlu olsun diye) nasıl oluyor da ''Odun'' oluyor.
     
        Bana kalırsa doğumgünü,yıldönümü, aydönümü vs farketmeden giyim eşyası alan bir insana daha çok yaraşır odun sıfatı :) Alınma sevgilim sen de bunlardan birisin.

        Bunlara ilaveten dövme ile kalıcı bir hatıra bıraktım vücuduma. Bayanların görünce bile tereyağı gibi eridiği bu sürprizi  ''oha dövme mi yaptırdın'' diye karşılayan biridir bence asıl ''Odun''.

        Tamam kabul çok yüklendim ona. Ama birçoğumuz için sizin mutluluğunuz bile yetiyor biz erkeklerin mutlu olmasına. Tabi keşke siz de sayın bayanlar mutlu olduğunuz o anları bize yansıtabilseydiniz biraz..

A.V.M. ye GİDİLİR..


           Alışveriş sever miyim? Evet ama yalnızca kendime. İş başkasına bir şeyler bakmaya gelince çığrımdan çıkıyorum. Eğer kendi ihtiyacım içinse alışveriş şehrin bütün butiklerini gezebilirim. Öyle de güzel bir özelliğim var. Ama kız arkadaşım bir şeyler arıyorsa beni mümkün olan en yakın banka bırakıp işini öyle halletmesi her ikimiz için de hayırlısı oluyor.
         Sevimsiz, geçimsiz, aksi bir hal alıyorum bir anda kurt adam gibi. Kendimdeki bu değişimin farkındayım bakın ne güzel. Bir çoğumuz da zoraki ve isteksiz yaptığımız şeylerden keyif almayız ve kaçınılmaz sonuç olur bu hal.
        A.v.m. deki normal mağazalarda sorun daha azdır. Kapıdan girildikten sonra izci edasıyla bir taraf erkek reyonunu araştırır keşfe çıkar, diğer tarafsa bayan. Bu kısım güzeldir benim için. Ama iş kabinlerin orada yolun kesişmesine gelince korku filmi başlamış olur. Erkek telefonu icat etmiş gibi bir gururlu ifadeyle elinde beğendiği Yek parça t-shirtle belirir kabinin önünde. Kadınsa arkadan gelir kucağındaki giysiden oluşan ufak dağ ile beraber. Ve arkasındaki yorgun görevliye seslenir:
         - Bunların 40 larını da getirir misin olmazsa diye??

         Görevli ve erkek aynı çaresiz bakışa sahiptirler. Kabindeki kadın bir girer bir çıkar onu dener bunu dener olmaz tekrar başa döner o mu bu mu diye sorar. Sonunda da ben bunları beğenmedim der ve çıkarken sana neden birşey denemediğini sorar.
        Sonraki adım daha da acıdır. Tam karşıdaki sadece bayan giyimi için adanmış o kutsal marka vardır ve avına odaklanan dişimiz oraya doğru yırtar kalabalığı. İçeride aynı türden benzerleri vardır. Tabii ki de çaresiz erkekler. Ellerinde eşlerinin çantaları , eşyaları. Yüzlerinde o aynı ifade. Dudaklardan dökülen aynı kelimeler:
             - Bu da güzel hayatım.

           Ben bu aşamada ne mi yapıyorum? '' Bu da güzel hayatım'' demiyorum. Orada olmanın intikamını alıyorum zevkle. Nasıl diye sorulan o güzelim kıyafetler için '' Bu ne beeee.'', '' Pehh zevksiz'' , ''Yok artık bunu mu giyeceksin benim yanımda. Bunu giyip sokağa çıkarsan yanımda gezme'' diyorum. Sonuç ne mi oluyor?? Ona verebileceğim en acı hediyeyi veriyorum gün sonunda:) Elleri boş eve dönüyor benim sayemde bir çok kere.

              Durum 1-1 oluyor.